Πώς γίνεται να μίσησα όλους τους χαρακτήρες και να λάτρεψα το βιβλίο;

Περίμενα με μεγάλη αγωνία να πάρω στα χέρια μου το Γυάλινο Ξενοδοχείο της αγαπημένης μου (πλέον) Emily St John Mandel (στα ελληνικά κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος). Μάλιστα, εντελώς τυχαία, η περίοδος που το διάβασα συνέπεσε με το πρωτοφανές μπλοκάρισμα της διώρυγας του Σουέζ από φορτηγό πλοίο. Ενώ τα ρυμουλκά μετακινούσαν με δυσκολία το Ever Green, συνειδητοποιούσα πόσο σημαντική είναι η ναυτιλία, ακούγοντας τον ήρωα της Mendel να λέει «Η μπανάνα έρχεται στην ώρα της (…) Πρέπει να αποκτήσεις μια έκτη αίσθηση. Βρίσκεσαι κάπου στον κόσμο, περιτριγυρισμένος από όλα αυτά τα αντικείμενα που έφτασαν δια θαλάσσης. Σε αποσπά καμιά φορά όταν σκέφτεσαι όλες τις πορείες των πλοίων, όλα εκείνα τα σημεία εκκίνησης;»

Ξεκίνα από το τέλος, αυτές είναι πρώτες λέξεις του βιβλίου. Όμως, η συγγραφέας επισημαίνει σε κάθε κεφάλαιο ότι ο χρόνος είναι ρευστός και γράφει για τις ιστορίες και τις μοίρες των ηρώων της, συνθέτοντας ένα κομψό μωσαϊκό. Ο συναρπαστικός χαρακτήρας της Βίνσεντ, μιας νεαρής γυναίκας που αναλαμβάνει ρόλους στη ζωή των άλλων ενώ η ίδια βρίσκει νόημα στη ζωή μετά την καταστροφή. Αντίθετα, ο Τζόναθαν Αλκάιτις επινοεί μια αντιζωή για να επιβιώσει.

Όπως και το πρώτο βιβλίο της Mandel (Σταθμός Έντεκα, 2016) έτσι και το Γυάλινο Ξενοδοχείο, μιλούν με διαυγή τρόπο για την κρίση, τα προσωπικά μας φαντάσματα, τις εύθραυστες σχέσεις και τη σχέση μας με τον χρόνο. Αντίθετα με τον Σταθμό Έντεκα όμως, που είχε μια ζεστή ατμόσφαιρα παρά το δυστοπικό (και προφητικό;) του θέμα, στο Γυάλινο Ξενοδοχείο χρειάστηκε να φτάσω στο τέλος σχεδόν του βιβλίου για να πλησιάσω συναισθηματικά τους χαρακτήρες. Τους μίσησα έναν προς έναν και ποτέ δεν ταυτίστηκα μαζί τους. Και μετά συνειδητοποίησα είναι λογικό να μην θέλω να βλέπω και να παραδέχομαι την πραγματικότητα.

Το Γυάλινο Ξενοδοχείο, παρά τη δράση του storyline, είναι μια ιστορία που βασίζεται σε ανθρώπους με τοξικές ιδιοσυγκρασίες. Μιλάει για το πως είναι να είσαι πλούσιος, φτωχός, απελπισμένος, ανυπόμονος, εγωιστής, αδυσώπητος και όλα αυτά γραμμένα με τον πιο ευφυή και αριστοτεχνικό τρόπο και με φόντο τις ομορφιές της Βρετανικής Κολομβίας. Με ένα μαγικό τρόπο, ενώ το βιβλίο είναι ευανάγνωστο και η ανάγνωση ρέει, έχει εκπληκτικό βάθος και δεύτερες αναγνώσεις. Αν είχα το δικό μου book club, το Γυάλινο Ξενοδοχείο θα ήταν το ιδανικό βιβλίο αφού ο καθένας θα διάβαζε την ιστορία με τον δικό του τρόπο.

Bonus! Αν έχετε διαβάσει ήδη το πρώτο βιβλίο της Mandel, θα παρατηρήσετε ότι δύο χαρακτήρες του Σταθμού Έντεκα, κάνουν την εμφάνισή τους και στο Γυάλινο Ξενοδοχείο.

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα το Γυάλινο Ξενοδοχείο της Emily St John Mandel, που κυκλοφορείς στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ίκαρος, σε εξαιρετική μετάφραση της Βάσιας Τζανακάρη και με το υπέροχο εξώφυλλο του Χρήστου Κούρτογλου!

Μπορείτε να το αγοράσετε εδώ.

Ευχαριστώ τις εκδόσεις Ίκαρος για την παραχώρηση του βιβλίου.